„Dialektyka oświecenia” Maxa Horkheimera i Theodora W. Adorno.
Przełożyła Małgorzata Łukasiewicz. Przekład przejrzał i posłowiem opatrzył Marek J. Siemek.
Seria Idee.
Okładkę zaprojektowała Grupa Twożywo.
Spis treści:
- Przedmowa
- Pojęcie oświecenia
- Przemysł kulturalny. Oświecenie jako masowe oszustwo
- Żywioły antysemityzmu. Granice oświecenia
- Notatki i szkice
- Marek J. Siemek: Rozum między światłem i cieniem oświecenia
Nota wydawnicza:
Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku, a pisana w mrocznym okresie II wojny światowej, „Dialektyka oświecenia” jest być może pierwszą próbą opisu stanu życia publicznego, w którym „myśl staje się nieuchronnie towarem, a język jego reklamą”. To z niej czerpała większość postmodernistycznych demaskatorów nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jean-Francois Lyotarda). W zamieszczonych tu szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisową analizę niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesności i krytykę powstającego społeczeństwa kultury masowej.
Oświecenie — rozumiane najszerzej jako postęp myśli — zawsze dążyło do tęgo, by uwolnić człowieka od strachu i uczynić go panem. Lecz oto w pełni oświecona ziemia stoi pod znakiem triumfującego nieszczęścia. – fragment książki
Max Horkheimer (1895-1973) — z wykształcenia psycholog i filozof, jedna z najważniejszych postaci i dyrektor frankfurckiego Institut fur Sozialforschung. W Polsce ukazały się m.in. Krytyka rozumu instrumentalnego (2007) oraz Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism (1987).
Theodor W. Adorno (1903-1969) — filozof, socjolog i teoretyk muzyki związany ze szkołą frankfurcką i teorią krytyczną. Po polsku ukazały się m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia (1999).
Format 14,5×20,5 cm, stron 270, okładka miękka ze skrzydełkami.
Stan bardzo dobry (małe przebarwienia okładki).
ISBN: 9788361006855
