Format 15×22 cm, stron 638, oprawa półpłócienna.
Stan dobry (podniszczenia płótna okładki).
Tom czwarty pracy Aleksandra Brucknera, zatytułowany Dzieje Polski rozbiorowej 1795 (1772) – 1914.
Spis treści (tytuły głównych rozdziałów):
- Słowo wstępne – Stanisław Łempicki.
- Galicja 1772-1830: Społeczeństwo. Rząd germanizuje i kolonizuje. Cenzura.
- Galicja 1831-1870: Centralizacja i biurokracja przeciw krajowi. Spiski, rabacja i zniesienie pańszczyzny. Kwestia ruska.
- Galicja 1871-1914: Galicja autonomiczna obejmuje w narodzie rząd dusz. Nędza materialna. Wzrost miast i mieszczaństwa.
- Zabór pruski 1795 (1772) – 1914: Wielkie Księstwo Poznańskie. Zmiany chwilowe polityki, mimo stale wytkniętego celu germanizacji. Lud miejski i wiejski, szlachta.
- Księstwo Warszawskie 1807-1815: Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Konstytucja. Puławy.
- Królestwo Kongresowe 1815-1830: Sprawa włościańska. Żydzi. Wojsko. Wolne mularstwo. Narodowość. Słowianofilstwo. Spiski i powstanie. Wilno. Warszawa. Literatura ludowa i pedagogiczna.
- Emigracja 1831-1863: Dzieje jej zewnętrzne; wewnętrzne: rozłam, stronnictwa, programy. Towarzystwo Demokratyczne z Centralizacją. Trzeci Maj. Hotel Lambert.
- Królestwo 1831-1864: Stan kraju. Powstanie styczniowe. Szlachta.
- Królestwo po powstaniu: Ruina nagła i odbudowa powolna. Socjalizm rosyjski przenika do kraju, jest antynarodowy, ale w końcu polszczeje. Rok przełomowy 1905: rozbudzone nadzieje; zdobycze narodowe, tracone w nowej reakcji. Kultura umysłowa. Powodzenie pozytywizmu i pracy „organicznej u podstaw’ (oświeceniowej). Realizm aż do naturalizmu zamiast romantyzmu w powieści, liryce i krytyce.
- Kraje zebrane 1831-1914: Skutki powstania listopadowego a styczniowego; zagajenie eksterminacji. Odmienne koleje w Kijowie i Wilnie. Rola Petersburga.
