Format 17×20,5 cm, stron 444, miękka okładka.
Stan dobry (małe otarcia okładki).
***
Nota wydawnicza: „Logika sensu” to słynne dzieło wczesnego Deleuze’a, pochodzące z heroicznego okresu strukturalizmu i postmodernizmu (1969). Tekst nosi wyraźne piętno tego czasu: łączy analizy filozoficzne z literaturoznawczymi, językowymi i psychoanalitycznymi. Deleuze bada, w jaki sposób pojawia się sens. Jak słowo odrywa się od swego materialnego podłoża, by wejść w nowy – paradoksalny – porządek? Odpowiedź na to pytanie wymaga przejścia przez całą „serię paradoksów”, od tych związanych z budową zdania, przez paradoksy struktury, na osobliwościach rozwoju niemowlęcia kończąc. Metafizyka pseudoprzyczynowości ściśle wiąże się z teorią psychozy. Sens okazuje się ostatecznie bezcielesnym wydarzeniem „na granicy zdań i rzeczy”, Carrollowskim „uśmiechem bez kota”. Stałym punktem odniesienia, źródłem inspiracji i przedmiotem analiz są dla Deleuze’a przede wszystkim Lewis Carroll i jego opowieść o Alicji oraz etyka i ontologia stoików. Deleuzjański wywód krąży też jednak wokół kilku innych postaci: Leibniza, Artauda, Freuda, Klein, Borgesa, Fitzgeralda, Husserla, Russela i Gombrowicza.
Gilles Deleuze (1925-1995), wybitny filozof francuski, profesor Universite de Paris VII, współtwórca postmodernizmu, przedstawiciel poststrukturalizmu, krytyk materializmu dialektycznego, psychoanalizy i strukturalizmu. Miał niezwykłą wyobraźnię koncepcyjną i szczególną zdolność tworzenia pojęć. Wiele z nich na stałe weszło do współczesnego dyskursu filozoficznego – kłącze, ciało bez organów, deterytorializacja czy zinterpretowane na nowo pojęcia powtórzenia różnicy.
