Okładka miękka, stron 204, format 12,5×16,5cm ,stan dobry
Ostatnie dekady XX wieku ujawniły słabość wszechpotężnych, jak się zdawało, dyktatur o różnorodnym obliczu – upadek dotyczy przecież zarówno prawicowych reżimów wojskowo-autorytarnych, jak i lewicowych totalitarno-komunistycznych. Człowiek chce być doceniany i szanowany przez innych ludzi, chce być postrzegany jako istota ludzka. Francis Fukuyama uważa, że zrozumienie potrzeby uznania ma w historii ogromne znaczenie i pozwala na nowo zinterpretować kulturę, religię, pracę, nacjonalizm i wojny. W Ostatnim człowieku – który jest kontynuacją Końca historii – autor rozważa sposoby przejawiania się tej potrzeby w przyszlości. Próbuje odpowiedzieć między innymi na takie pytania, jak: Czy owo uznanie jest dostępne obywatelom państw demokratycznych i "całkowicie zaspokaja ich potrzeby"; Czy przetrwanie demokracji nie zależy w jakimś stopniu od poczucia wyższości jej obywateli nad innymi; Czy ono z kolei, polączone z obawą przed staniem się pogardzanym "ostatnim czlowiekiem", nie doprowadzi do nowych krwawych wojen, które cofną nas do poziomu barbarzyństwa "pierwszych ludzi"?
Spis treści:
Podziękowania
Zamiast wstępu
CZĘŚĆ I: PRZESKAKIWANIE POSĄGU RODYJSKIEGO
1. Najzimniejszy z zimnych potworów
2. Tymotejskie pochodzenie pracy
3. Imperia niezadowolenia, imperia uległości
4. Nierealność realizmu
5. Siła bezsilnych
6. Interes narodowy
7. W stronę unii pokojowej
CZĘŚĆ II: OSTATNI CZŁOWIEK
8. W królestwie wolności
9. Ludzie bez piersi
10. Wolni i nierówni
11. Absolutne uprawnienia i względne obowiązki
12. Potężne wojny ducha
Bibliografia
