OSTATNI CZŁOWIEK

Ostatnie dekady XX wieku ujawniły słabość wszechpotężnych, jak się zdawało, dyktatur o różnorodnym obliczu – upadek dotyczy przecież zarówno prawicowych reżimów wojskowo-autorytarnych, jak i lewicowych totalitarno-komunistycznych. Człowiek chce być doceniany i szanowany przez innych ludzi, chce być postrzegany jako istota ludzka. Francis Fukuyama uważa, że zrozumienie potrzeby uznania ma w historii ogromne znaczenie i pozwala na nowo zinterpretować kulturę, religię, pracę, nacjonalizm i wojny. W Ostatnim człowieku – który jest kontynuacją Końca historii – autor rozważa sposoby przejawiania się tej potrzeby w przyszłości. Próbuje odpowiedzieć między innymi na takie pytania, jak: Czy owo uznanie jest dostępne obywatelom państw demokratycznych i „całkowicie zaspokaja ich potrzeby”; Czy przetrwanie demokracji nie zależy w jakimś stopniu od poczucia wyższości jej obywateli nad innymi; Czy ono z kolei, połączone z obawą przed staniem się pogardzanym „ostatnim człowiekiem”, nie doprowadzi do nowych krwawych wojen, które cofną nas do poziomu barbarzyństwa „pierwszych ludzi”?

---

Spis treści:Podziękowania
Zamiast wstępu

CZĘŚĆ I: PRZESKAKIWANIE POSĄGU RODYJSKIEGO

• 1. Najzimniejszy z zimnych potworów
• 2. Tymotejskie pochodzenie pracy
• 3. Imperia niezadowolenia, imperia uległości
• 4. Nierealność realizmu
• 5. Siła bezsilnych
• 6. Interes narodowy
• 7. W stronę unii pokojowej

CZĘŚĆ II: OSTATNI CZŁOWIEK

• 8. W królestwie wolności
• 9. Ludzie bez piersi
• 10. Wolni i nierówni
• 11. Absolutne uprawnienia i względne obowiązki
• 12. Potężne wojny ducha
• Bibliografia

---